Limitują one działalność człowieka zarówno z powodu jego konstrukcji biologicznej, jak i przez środki techniczne i ekonomiczne, jakimi dysponuje. Konstrukcja biologiczna i wynikająca z niej potrzeba snu sprawia, że codzienne życie człowieka ograniczone jest do pewnego tylko czasu, a także tylko do pewnej przestrzeni. Te ograniczone możliwości czasoprzestrzenne, odwzorowane na wykresie, przybierają kształt pryzmy i tak też są w geografii czasu nazywane. Wewnątrz pryzmy dziennej mieszczą się podpryzmy określające możliwości człowieka w czasie przerw w pracy, a także przed jej rozpoczęciem i po jej zakończeniu. Człowiek dysponujący większymi środkami technicznymi i ekonomicznymi, np. środkami szybkiego przemieszczania się, może powiększać swoją pryzmę, np. może wybrać miejsce pracy bardziej odległe od mieszkania, ale dające mu więcej satysfakcji. Aby człowiek mógł pracować, konsumować i odpoczywać, musi łączyć się z innymi ludźmi, narzędziami i materiałami. W fabryce ludzie łączą się w zespoły poddające obróbce materiały za pomocą narzędzi. W sklepie nabywca łączy się ze sprzedawcą w celu dokonania zakupu. W szkole uczniowie łączą się z nauczycielami w celu przyswojenia informacji. Powstają w ten sposób wiązki działalności różnych ludzi. Wiele takich wiązek funkcjonuje na podstawie z góry ustalonych harmonogramów.