Jedną z historii opisanych w książce „Czasy secondhand” Swietłany Aleksijewicz jest opowieść młodej, dynamicznej dziennikarki, przedstawicielki pokolenia, które jakkolwiek urodziło się jeszcze w Związku Radzieckim, to jednak swoją tożsamość ukształtowało już w Rosji wolnorynkowej. Socjalistyczne wartości, które wyznają jej rodzice, nic dla niej nie znaczą, przez co w ogóle nie może znaleźć z nimi wspólnego języka. Głównymi obiektami jej zainteresowania są finanse i własne życie, z którego lubi czerpać pełnymi garściami nie licząc się zbytnio z innymi. Dziennikarka pisuje dla gazet, których domeną jest biznes, ma więc możliwość spotykać się i nawiązywać kontakty z ludźmi sukcesu z którymi często wdaje się w romanse. Mówi o tym otwarcie i wydaje się być z tego faktu bardzo zadowolona.

Pod koniec wypowiedzi mówi jednak, że czuje się samotna. Mimo, że zaraz potem dodaje „samotna, ale szczęśliwa”, bo dla niej „samotność to szczęście”, czytelnik momentalnie przestaje jej zazdrościć. I nieco mniej wierzy w jej szczęście.